Τεχνοτροπικό
Στη σελίδα αυτή θα δημοσιεύουμε ό,τι έχει σχέση με εικαστικό σύστημα της "βυζαντινής" ζωγραφικής, ό,τι έχει σχέση με τον βυζαντινό "τρόπο", κυρίως μέσα από αναλύσεις δόκιμων έργων που φέρουν άριστα τα τεχνοτροπικά χαρακτηριστικά της καθ' ημάς βυζαντινής ζωγραφικής τέχνης.
Άγιο Μανδήλιο
Ναός Αρχαγγέλου Μιχαήλ στα Κάτω Λεύκαρα, στην Κύπρο. 12-13 αι.
Το ομορφότερο άγιο Μανδήλιο πού έγινε ποτέ. Κομνήνεια τέχνη. Γραμμική. Όλα σχεδόν τα κάνει με τη γραμμή αυτή η "σχολή". Χαμηλά πλασίματα και φώτα κατά μήκος της βασικής φόρμας. Και στα χαρακτηριστικά των προσώπων μια έκφραση μοναδική που δυστυχώς την εγκατέλειψε στη συνέχειά της η Βυζαντινή ζωγραφική. Τα φρύδια δίνουν τον βασικό τόνο. Κυματιστά. Με ένα τρέμουλο ήσυχο όμως σα να 'ναι το πρόσωπο έτοιμο να κλάψει.
Ύστερα η μύτη. Χωρίς όγκο, μακρυά και λιανή. Ξεκινά κατευθείαν απο τα φρύδια και κατεβαίνει κατακόρυφα σχηματίζοντας μια χαραγματιά εκεί ψηλά ανάμεσα στα μάτια και ολοκληρώνει τον τρυφερό σπασμό των φρυδιών, το ξάφνιασμα αυτό.
Ύστερα οι ρώθωνες. Ανοιχτοί να συντροφεύουν τη συγκινημένη ματιά και τα ανεμίζοντα φρύδια. Γεμάτη ανάσα και εισπνοή, φουσκωμένη καρδιά. Δες πόσο όμορφα κατεβάζει τη γραμμή των ρωθώνων, για να τη συντροφέψει με τη δυνατό μουστάκι του Χριστού, ο μεγάλος αυτός μαϊστορας των ταραγμένων χρόνων των Κομνηνών! Αληθινή μαστορική και μεγαλουργία. Δεν μπορείς να το πετύχεις αυτό, άμα δεν έχες βαπτιστεί στο ρυθμό του έργου και δεν έχεις μάθει να ακολουθάς την κίνηση και τις συνάφειες και σχέσεις των γραμμών.
Και τελειώνει αυτό το κατέβασμα στα διχαλωτά γένια που περίτεχνα χτενισμένα με διακοσμητικό τρόπο ολοκληρώνουν αυτή την εξαίσια ρυθμική αγωγή όλων των λεπτομερειών. Αντίρροπα ήσυχα κινείται το βλέμμα του Χριστού που γυρεύει να ανταμώσει όλους μαζί και καθέναν χωριστά και καταδιώκει αγαπητικά αυτόν που δεν ήρθε ακόμη... γι' αυτό και λοξεύει λιγάκι το βλέμμα, γι' αυτό και κοιτάει λίγο παραπέρα απ᾽ το παρόν προς τη μεριά του αγαπημένου απόντος του πονεμένου ανικανοποίητου, του άσωτου υιού..
Κι η ανορθογραφία ακόμη όμορφη είναι και ταιριαστή με το επαναστατικό και ασυμβίβαστο ετούτο έργο, που καταγράφει τόσο ευαίσθητα και απλά την Αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, τη μέριμνά Του την άπειρη και απροϋπόθετη..
(Το κείμενο υπογράφει ο Γιώργος Κόρδης. Είναι δημοσιευμένο στο προφίλ του στο facebook.)
Το ομορφότερο άγιο Μανδήλιο πού έγινε ποτέ. Κομνήνεια τέχνη. Γραμμική. Όλα σχεδόν τα κάνει με τη γραμμή αυτή η "σχολή". Χαμηλά πλασίματα και φώτα κατά μήκος της βασικής φόρμας. Και στα χαρακτηριστικά των προσώπων μια έκφραση μοναδική που δυστυχώς την εγκατέλειψε στη συνέχειά της η Βυζαντινή ζωγραφική. Τα φρύδια δίνουν τον βασικό τόνο. Κυματιστά. Με ένα τρέμουλο ήσυχο όμως σα να 'ναι το πρόσωπο έτοιμο να κλάψει.
Ύστερα η μύτη. Χωρίς όγκο, μακρυά και λιανή. Ξεκινά κατευθείαν απο τα φρύδια και κατεβαίνει κατακόρυφα σχηματίζοντας μια χαραγματιά εκεί ψηλά ανάμεσα στα μάτια και ολοκληρώνει τον τρυφερό σπασμό των φρυδιών, το ξάφνιασμα αυτό.
Ύστερα οι ρώθωνες. Ανοιχτοί να συντροφεύουν τη συγκινημένη ματιά και τα ανεμίζοντα φρύδια. Γεμάτη ανάσα και εισπνοή, φουσκωμένη καρδιά. Δες πόσο όμορφα κατεβάζει τη γραμμή των ρωθώνων, για να τη συντροφέψει με τη δυνατό μουστάκι του Χριστού, ο μεγάλος αυτός μαϊστορας των ταραγμένων χρόνων των Κομνηνών! Αληθινή μαστορική και μεγαλουργία. Δεν μπορείς να το πετύχεις αυτό, άμα δεν έχες βαπτιστεί στο ρυθμό του έργου και δεν έχεις μάθει να ακολουθάς την κίνηση και τις συνάφειες και σχέσεις των γραμμών.
Και τελειώνει αυτό το κατέβασμα στα διχαλωτά γένια που περίτεχνα χτενισμένα με διακοσμητικό τρόπο ολοκληρώνουν αυτή την εξαίσια ρυθμική αγωγή όλων των λεπτομερειών. Αντίρροπα ήσυχα κινείται το βλέμμα του Χριστού που γυρεύει να ανταμώσει όλους μαζί και καθέναν χωριστά και καταδιώκει αγαπητικά αυτόν που δεν ήρθε ακόμη... γι' αυτό και λοξεύει λιγάκι το βλέμμα, γι' αυτό και κοιτάει λίγο παραπέρα απ᾽ το παρόν προς τη μεριά του αγαπημένου απόντος του πονεμένου ανικανοποίητου, του άσωτου υιού..
Κι η ανορθογραφία ακόμη όμορφη είναι και ταιριαστή με το επαναστατικό και ασυμβίβαστο ετούτο έργο, που καταγράφει τόσο ευαίσθητα και απλά την Αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, τη μέριμνά Του την άπειρη και απροϋπόθετη..
(Το κείμενο υπογράφει ο Γιώργος Κόρδης. Είναι δημοσιευμένο στο προφίλ του στο facebook.)